Alternatywne hodowle - chów ślimaków
Nie da się tego zrobić w momencie, kiedy już mamy hodowlę w toku, gdyż narażamy się na duże koszty nakładów i straty materiału już yprodukowanego. Najlepiej, jeśli to możliwe na początku poczytać o danym zagadnieniu, obejrzeć hodowlę, nawiązać kontakt już z istniejącymi w branży producentami. Pozwoli nam to uniknąć zbędnych problemów.
Przeanalizować ceny, zapotrzebowanie oraz kierunki zbytu danego towaru tak jest między innymi z produkcją ślimaków. Rynek zbytu jest duży jednak dotyczy głównie zagranicy. Istniejące Grupy Producentów Rolnych pilnie strzegą swoich kontaktów, jednak czasem by uzyskać dobrą cenę potrzeba przygotować większą partię materiału, której im brakuje wtedy pojawia się luka. Może być ona szansą dla nowego hodowcy. Oto kilka wstępnych informacji na sam początek:Historia
Mało, kto z nas zdaje sobie sprawę, że ślimaki to jedne z pierwszych zwierząt spożywanych przez ludzi. Obecnie niewiele osób w Polsce jada ślimaki. Dowodem dużego zainteresowania tymi zwierzętami w dawnych czasach były ogromne ilość znalezionych w wykopaliskach fragmentów muszli. Wskazują one, że już jaskiniowcy spożywali ślimaki. Czas płynął kolejne kraje odkrywały smak mięsa pochodzącego z tych zwierząt. Jednak dopiero Rzymianie stali się pierwszymi smakoszami, którzy odkryli walory smakowe i lecznicze ślimaków. Jako pierwsi uznali je za afrodyzjak. Razem z Rzymianami, ślimaki zawędrowały na Wyspy Brytyjskie, gdzie zresztą noszą nazwę "roman snail", czyli ślimaki rzymskie. Pierwsze opisane hodowle powstawały właśnie w Rzymie w parkach, na powierzchniach ogrodzonych wałem usypanym z popiołu, co zapobiegało przenoszeniu się ślimaków. Po wyrośnięciu Rzymianie umieszczali je następnie w glinianych wazach wypełnionych miksturą przyrządzoną z wina i mąki. Proces ten miał na celu utuczenie ślimaków. Również Galowie traktowali te mięczaki za wielki przysmak i doceniali ich walory, przyrządzali z nich niezwykle wyszukane desery.
W średniowieczu ślimaki były często spożywane i bardzo cenione ze względu na ich chude mięso. Spożywano je zwłaszcza podczas postów. Podawano je smażone, w oleju i cebuli, grilowane lub gotowane. Niektóre stosowane są w konsumpcji na szeroką skalę np. we Francji, inne jadane są tylko w pewnych regionach, jednak liczne z nich nie znajdują zastosowania w gastronomii.
W naszym kraju występuje 175 gatunków ślimaków lądowych w tym około 29 gatunków to ślimaki nagie.Niestety dla większości z nas są to tylko szkodniki przydomowych ogródków lub całych upraw.
Najważniejsze dmiany, gatunki spożywane przez ludzi:
Odmiany jadalne sprzedawane, oraz znajdujące zastosowanie w gastronomii należą do dwóch rodzin:
- rodzina HELICIDAE , rodzaj HELIX oraz
- rodzina ACHATINIDAE , rodzaj ACHATINA.
Każdy gatunek posiada swą nazwę funkcjonującą w handlu :
- „ESCARGOTS DE BOURGOGNE" dla gatunku HELIX POMATIA
- „ESCARGOTS Petit-Gris" dla gatunku Helix aspersa
- „ESCARGOTS" dla innych gatunków rodzaju Helix (szczególnie Helix Lucorum)
- „Achatines" dla gatunku ACHATINA FULICA .
Różnice gatunkowe powodują, że inne odmiany są jadalne we Francji, a inne w krajach śródziemnomorskich, a znaczenie tych gatunków w handlu jest o wiele mniejsze. Gatunki te nie posiadają oficjalnych nazw:
- "MOURGUETTES": gatunek EOBANIA VERMICULATA
- "ESCARGOTS DES JARDINS lub DEMOISELLES": rodzaj CEPAEA
- "ESCARGOTS DES DUNES": gatunek EUPARYPHA
Oczywiście nie wszystkie jadalne gatunki nadają się do hodowli. Należy wybrać odmianę najbardziej popularną, dla której istnieją rynki zbytu. W Polsce ślimak winniczek (Helix Pomatia) zajmuje bardzo ważne miejsce w handlu (36% handlu ślimakami w konserwach) - stąd jego hodowla może okazać się bardzo interesująca.
Ślimaki nagie i skorupkowe:
Podział na ślimaki nagie i oskorupione nie jest jednak podziałem systematycznym. Ślimaki skorupkowe w pogarszających się warunkach atmosferycznych wciągają ciało do muszli i zapadają w stan anabiozy. Są mało ruchliwe i pozostają na miejscu, gdzie je zastała susza.
Ślimaki nagie są ruchliwe, wychodzą ze swoich kryjówek, często odległych o wiele metrów od żerowiska, czynią to nocą i podczas słotnej pogody, powracając do swoich miejsc schronienia przed świtem.
Choć wydaje nam się inaczej to większość ślimaków nie ma znaczenia gospodarczego i nie może być uznana za szkodniki, wręcz przeciwnie - odgrywają one ważną rolę w równowadze biocenoz i wydatnie się przyczyniają do przyspieszenia tempa krążenia materii w przyrodzie.
Rodzaje hodowli:
1. Hodowla może być zorganizowana przez cały rok w budynkach, jednak jest bardzo pracochłonna,
a rozwój jest ograniczony wielkością pomieszczenia. Z reguły zaleca się ten system w pierwszym roku hodowli. Hodowca musi dysponować obiektem o powierzchni od 25m² (wielkość pomieszczenia w zależności od planowanej wielkości hodowli - pomieszczenie to służy do reprodukcji ślimaków, odchowu młodzieży w pierwszym etapie rozwoju). Obiekt musi być wyposażony w bieżącą wodę, elektryczność kanalizację, ogrzewanie, wentylację.
2. Hodowla prowadzona tylko latem w tzw. parkach- polecana jest hodowcom zaawansowanym w drugim lub trzecim roku. Parki tzw. zewnętrzne to pomieszczenia dla ślimaków, w których odbywa się ich wzrost w warunkach pozwalających na ochronę przed drapieżnikami (ziemnymi czy powietrznymi) oraz zapobiegającymi ucieczce i rozproszeniu się ślimaków. Parki możemy podzielić na 2 grupy: parki duże na wolnym powietrzu o powierzchni od 50 do l00m², które mogą być grupowane w większe powierzchnie hodowlane (1000, 2000m², a nawet więcej) oraz na parki mniejsze często zakładane w tunelach foliowych. Stosowane są również parki okrywane siatką z tworzyw sztucznych o drobnym splocie.
3. Hodowla tzw. systemem mieszanym. Polega na prowadzeniu jej przez część roku w pomieszczeniu, zaś latem przeniesiona jest do tzw. parków zorganizowanych na powietrzu.
Żywienie:
Ślimaki zjadają prawie wszystkie gatunki roślin uprawnych, takie jak: rzepak ozimy, pszenice ozimą i inne zboża, warzywa i kwiaty, ziemniak, słonecznik, marchew, pietruszka, sałata, kapusta, burak i fasola, truskawka i malina, rośliny zielarskie. Pożerają wszystkie organy roślin, jednak najchętniej żerują na kiełkujących nasionach, siewkach i młodych liściach. Trzeba, jednak pamiętać, że materiał roślinny musi być czysty i świeży.
Autor: Anna Rokicka
ZANIM ZACZNIESZ HODOWLĘ ZASTANÓW SIĘ NAD RYNKIEM ZBYTU ! ! !
Więcej informacji o hodowli i utrzymaniu tych zwierząt można znaleźć na stronach: